Dag 6

Ik weet het, ik heb mijn stage dossier/blog niet echt onderhouden. Ik heb al met een van mijn leraressen gesproken en zij zei dat ik nog maar één stukje hoefde te schrijven en dat ik dan kon stoppen. Ik ontwerp of schilder of teken eigenlijk liever dan te schrijven. Maar ook al duurde het zo lang voor ik begon te schrijven, ik kon me nog herinneren waar we het die dag over hadden gehad omdat ik notities had gemaakt.

Dus om te beginnen heb ik de hele ochtend een poster gemaakt voor een danskamp voor Sofie's dansstudio. Ze was tevreden over mijn ontwerp en ze kon het printen nadat ik klaar was. Het was geen supermakkelijke opdracht want ik moest 5 evenementen in één poster passen en het moet alle details bevatten en het moet ook leesbaar zijn (Uiteraard!).

Tijdens de lunch hebben we over een paar dingen gepraat.Ik vertelde haar dat ik geluk heb dat ik enig kind ben, omdat de oudste kinderen in de Filippijnen worden verantwoordelijk voor hun familie. Ik vertelde haar dat ik geluk heb dat ik enig kind ben, omdat de oudste kinderen in de Filippijnen worden verantwoordelijk voor hun familie. Ik weet niet echt waar die mentalitiet vandaan komt, maar ik ben blij dat mijn ouders mij niet verplichten om hen terug te betalen of iets dergelijks.

We hadden het ook over wonen en ik vertelde haar dat de prijs van een appartement in Antwerpen al een heel groot huis zou zijn in de Filipijnen. En dat ik echt zo weinig verdiende toen ik nog in de Filipijnen werkte. Ik heb zelfs geen spaargeld toen ik hier kwam. Terzijde: ik herinnerde me dat ik hier een bankrekening opende en de bankier me vroeg hoeveel geld ik op mijn bankrekening in de Filippijnen had staan en ik zei hem dat ik eigenlijk niets had. We hebben er om gelachen en hij vertelde me dat hij gewoon het minimum bedrag van 100 euro er op ging zetten denk ik, gewoon om iets te kunnen verklaren.

Ik vroeg Sofie ook of ze ooit zou verhuizen in de buurt van het stadscentrum en ze zei nee. Ik was eerst een beetje geschokt maar toen begreep ik het meteen nadat ze me haar reden vertelde. Ze zei dat alles wat ze nodig had daar was. Haar dansstudio was daar, haar ouders en haar vrienden woonden ook dichtbij dus er was echt niets dat de stad te bieden had. Nou ja, behalve dan Takeaway of Deliveroo.

Dat vind ik grappig want wij (thuis) bestellen eigenlijk nooit. Ik hou wel van koken en experimenteren met mijn eten. Het wordt bijna elke keer goed maar het enige probleem dat ik dan heb is het opnieuw maken van mijn gerecht.Ik meet nooit iets af dus elk gerecht zal altijd anders zijn dan het andere.

Om terug te komen op mijn dag, 's middags gebeurde er eigenlijk iets spannends. Sofie kreeg een telefoontje van haar man. Hij zat blijkbaar ergens vast omdat er iets met zijn auto was gebeurd. Ik weet niet meer wat de precieze details waren, maar ze moest hem gaan ophalen. Ik bleef thuis en lamineerde de posters die ik eerder die dag had ontworpen. En dat was het spannendste deel, posters lamineren. Sofie heeft een speciaal apparaat waar je gewoon je papier tussen de lamineerfolies moet leggen, door het apparaat moet voeren en dan komt het er aan de andere kant al gelamineerd uit. Ik vraag me af wat ik kan maken als ik dat apparaat heb. Ik zal waarschijnlijk alles lamineren, wat niet echt een slecht idee is. (LOL! Wie hou ik voor de gek? Het is zeker een slecht idee!)

Mijn laatste taak voor de dag was het maken van nog een setje 'puzzle feed' voor Bonne Nuit en dat heb ik kunnen afmaken. Zowel Sofie als ik waren tevreden met mijn uiteindelijke ontwerp. Het was deze keer minder moeilijk omdat ik alleen mijn eerste ontwerp hoefde na te maken. Het is niet omdat ik geen andere ontwerpen wil maken en het me moeilijk wil maken, maar het is meer vanwege de consistentie. (Maar ja, het zou me een hele dag gekost hebben als ik een heel nieuw thema had moeten maken. Phew!)

Ik vraag me af waarover Toby aan het denken was toen hij naar het raam keek.

Dit is een timelapse van het lamineren van de posters.

De blauwe poster was de poster die ik ontworpen heb.