Dag 3

Het was een gewoone dag. Ik ging naar mijn stageplaats met het openbaar vervoer net als de vorige dagen. Toen ik bij de bushalte aankwam, stuurde ik aan Sofie een berichtje en zij haalde me op. Ik kan niet autorijden en het verbaast me altijd hoeveel zelfvertrouwen en moed iemand heeft als hij of zij een auto bestuurt. Misschien leer ik op een dag wel autorijden? Wie weet?

Voor mijn werk begon ik inhoud te maken voor een boek dat Sofie gaat produceren. Het gaat over het gebruik van Canva, een gratis online grafisch ontwerpprogramma. Ik ken dit programma al omdat ik het in het verleden heb gebruikt, maar dat betekent niet dat ik de inhoud gemakkelijk kon maken. Nadat ik wat inhoud voor het boek heb gemaakt, heb ik ook twee achtergronden gemaakt voor de 'Instagram stories' van Bonne Nuit (Je kan het hieronder bekijken).

In de namiddag gingen we naar Wijnegem Shopping Center om enkele video's en foto's te maken voor CDKN with Friends. Het was de eerste keer dat ik daar kwam en ik voelde me meteen terug in mijn eigen land. Het leek bijna op de winkelcentra die we in de Filipijnen hebben. Dus als ik ooit heimwee krijg, ga ik waarschijnlijk gewoon naar het winkelcentrum.

We maakten 'Instagram reels' om de producten van CDKN te laten zien en het was een hele leuke ervaring. Hun hoodies en truien waren eigenlijk heel mooi en zacht, het is alsof een pluizige beer je omhelst. Als ik ooit een baan heb en wat geld verdien, koop ik misschien een van die truien.

De dag ging snel voorbij en toen we klaar waren met alles, stopten we bij Dunkin Donuts. Sofie kocht wat donuts voor Vincent en ze haalde er ook een voor mij. Het was een donut met de Belgische vlag erop. Ik at de helft op terwijl ik op de tram wachtte en bewaarde de andere helft voor mijn man.

Tijdens mijn rit terug naar huis luisterde ik naar aflevering 6 van de podcast 'Onbespreekbaar'. Het gaat over stotteren, over hoe het iemand beïnvloedt, en over de persoonlijk ervaring van Charlotte Roggeman, de gastspreker. Ik apprecieer hoe ze haar worstelingen deelde en hoe ze probeert een licht te werpen op deze 'stoornis'. Hoewel ik niet stotter, heeft de aflevering me echt geraakt. Ik ken mensen die stotteren, maar ik heb er nooit bij nagedacht hoe moeilijk dat kan. Meestal denken we te egoistisch en vergeten we andere mensen die het moeilijker hebben.

Ik herinnerde me een filmpje waarin de 14e Dalai Lama zei dat het medicijn tegen angst altruïsme is. Mensen, vooral jongere generaties, hebben de mentaliteit van "Ik", "Ik ben zo verdrietig", "Ik ben zo alleen", "Ik ben niet goed genoeg" enz... en dat leidt tot depressie en misschien nog wel iets ergers. Ik zal niet liegen, ik heb hierover nagedacht en ik worstel nog steeds met de "Ik-mentaliteit". Het is moeilijk, vooral in tijden als deze, waarin het leven erg beperkt word. Als we gewoon proberen meer om andere mensen te geven en ons niet alleen op onszelf richten, worden we misschien allemaal gelukkiger.